Met ap-arte groet

Ik ben geboren in Nederland en dus Nederlander. Maar in de ogen van een echte Fries ben ik een echte Hollander. En voor de plattelanders in het noorden ben ik een Randstadter uit het westen. Ik ben anders dan zij zijn. Ze herkennen mij aan mijn taal, ongeduld etc.

Friesland. Ik waan me bijna in het buitenland vanwege de taal, kleine dorpen, grote meren en volkssporten als fierljeppen, keatsen en skûtsjesilen. De gastvrijheid en vriendelijkheid van de inwoners zijn hier nog heel gewoon. Alsof de tijd heeft stilgestaan of achterloopt op het westen, wat ik niet hoop.

Want hoewel ik nooit een Fries kan worden, hun taal niet spreek en de spelregels van het immens populaire keatsen niet ken, heb ik mij er de afgelopen weken prima thuis gevoeld. Het onbekommerde leventje in de Elfstedenprovincie beviel mij goed. Ik werd er als 'vreemdeling' hartelijk door de Friezen ontvangen.

Terug naar de Randstad. Daar wonen we samen met veel medelanders afkomstig uit alle windstreken. Mensen zoals ik maar dan met een andere achtergrond. Zij zullen zich misschien nooit 100% Nederlander voelen, nooit de Nederlandse taal 100% beheersen en onze volkssporten nooit 100% waarderen.

Nou en?! Neem een voorbeeld aan de Friezen; wees gastvrij, blijf vriendelijk, toon respect naar elkaar en heb geduld. Minstens zoveel geduld als ik nodig had om het volgende zinnetje te leren en te concluderen dat ik nooit een echte Fries was, ben of ooit zal worden. Alsof dat ertoe doet.

Bûter, brea en griene tsiis, wa't dat net sizze kin is gjin oprjochte Fries!*